به نظر من ورزش حرفه ای جای احساسات و دعا و نذر و نیاز نیست
انشاءالله ایران ببره ، انشاءالله فلان ببازه ، انشاءالله این ببره، انشاءالله اون ببازه! نــــــــــــــــــــــــــــه! جای این حرف ها نیست!
ورزش حرفه ای تمرین و ممارست می طلبه، برنامه ریزی منظم و هدف می خواهد.
تنها عامل موثر در حرفه ای شدن و موفق شدن فقط عشق به آن هدف است، تمرکز بر روی آن هدف است.حالا میخواد این هدف موفق شدن در کار باشه، یک فوتبالیست حرفه ای شدن باشد یا یک بوکسور حرفه ای!فرقی نداره تنها عامل موفقیت عشق به آن هدف است و نه پول کلان!
تیم ملی بدنسازی ایران در رده ی آماتورها قهرمان جهان است! ! ایران بدنسازان حرفه ای بسیار خوبی هم داشت و دارد: مانند: مرحوم بیت الله عباس پور، علی تبریزی نوری که برای بحرین مسابقه میداد ، هادی چوپان و ...
من تا حالا ندیدم دولت در ورزش بدنسازی پولی خرج کرده باشد!؟ یا برای برنده شدن در مسابقات کشوری و تیم ملی جایزه نقدی خوبی به قهرمان بدهد! معمولا در مسابقات استانی یک ماهیتابه ای چیزی جایزه میدهند! در صورتی که یک بدنساز برای شرکت در یک مسابقه استانی حداقل چند میلیون تومان خرج بدن خودش کرده( رقم مشخص نمیشه گفت: هر کس بنا به وسعش و استعداد بدنش پول خرج بدنش میکنه) چرا این پول را خرج میکنه؟ آیا بهش پول میدن؟ آیا اگر قهرمان کشور شود با او قرارداد میلیاردی می بندن؟ خیر،
صرفا فقط به خاطر عشق به هدفش تلاش میکند و زحمت میکشد و بدن خود را می سازد! رژیم سخت و طاقت فرسای غذایی، بی حوصله و عصبی شدن، سوزش و درد عضله و سختی های گوناگون دیگر را به جان میخرد تا فقط به هدفش برسد! نه از کسی پول میخواهد! و نه از کسی توقعی دارد! اما وقتی قهرمان کشور شد، یعنی قهرمان جهان آماتورهاست! یعنی یک قدم تا حرفه ای شدن فاصله دارد. آن وقت است که کشورهای عربی و اروپایی به پایش پول می ریزند تا با پرچم کشور آنان در مسابقات بین المللی حاضر شود!
یا یک کشتی گیر، که فقط به عشق کشتی، روی تشک می رود و سلامتی خود را به خطر می اندازد و با حریف گلاویز می شود، اگر کشتی گیر آماده نباشد شکست میخورد، تحقیر میشود.
یک بوکسور وقتی روی رینگ می رود تنها به تلاش خود و عرقی که در تمرینات منظم خود ریخته است متکی است نه به هیچ چیز دیگر، فرض کن بوکسور از آمادگی کافی برخوردار نباشد، به اندازه کافی تلاش نکرده باشد، مهارت لازم را نداشته باشد، و یا اصلا مثل فوتبال که پولی و دلالی است بوکسور صرفا با پرداخت پول به استعداد یاب و مربی، به تیم راه کند و وارد مسابقات اصلی شود، داخل رینگ بوکس حریفش او را له و لورده میکند، هر چقدر هم که آن بوکسور نالایق دعا کند و نذر کند فایده ای ندارد، زیرا خداوند هم طرفدار کسی است که بیشتر تلاش کرده است. خداوند در سوره النجم می فرماید:
بسم اللّه الرحمن الرحیم
تماشاچی ها نیز برای فرد پیروز و برنده کف می زنند ، هورا میکشند بدون آن که به شکست خورده فکر کنند، زیرا فرد پیروز شایسته تقدیر و تشویق است، و حالا مزد تلاش های گذشته اش را میگیرد.
هرگز صرفا با پول کلان نمیشه ورزش حرفه ای راه انداخت، با پول کلان می شود حرفه ای ها را در خدمت گرفت!
مثال بارزش لیگ فوتبال ایران طی این چند سال میباشد، کافیست مخارج کلی فوتبال ایران چه در رده های ملی و چه در رده های باشگاهی را محاسبه شود و بازده آن نیز بررسی شود!فقط کافیست در نظر بگیرید که این هزینه ی کلان برای فوتبال چه فرصت های عظیمی را سوزاند!
از جمله کارهایی که میشد با این پول انجام داد:
تاسیس مجموعه های ورزشی عمومی رایگان مجهز به دستگاه های روز علم تربیت بدنی در تمام نقاط کشور در هر محله از شهر ها و روستاها هم برای زنان و هم برای مردان جهت بالا رفتن سلامت جامعه. از دل همین باشگاه های ورزشی خودبه خود ورزشکاران حرفه ای بیرون می آمد. چه فوتبالیست، چه کشتی گیر و ...
درمان رایگان بیماران صعب العلاج.
خرج زنان بد سرپرست و بی سرپرست
جلوگیری از فروپاشی زندگی بعضی از افراد جامعه
بهبود تغذیه مادران
تحت پوشش بیمه قرار دادن زنان خانه دار
تاسیس کارخانجات پایه ای مهم مانند نساجی ،لوازم خانگی و برقی،صنایع پیچ و مهره، استیل، فولاد،بلور و شیشه ، لاستیک و پلاستیک و کاشی و سرامیک و ...مجهز به تجهیزات پیشرفته روز دنیا. هم کشور را از بیکاری نجات میداد و هم هر سال رشد اقتصادی فزاینده ای اقتصاد کلان کشور ایجاد می کرد که همین رشد باعث مهار تورم و کاهش آن و جلوگیری از خام فروشی میشد
و خیلی کارهای دیگه که میشد با این پول انجام داد ولی خرج دلالی در فوتبال شد!!
متاسفانه در فوتبال ایران پول حرفه ای خرج بازیکنان آماتور و بی استعداد می شود، ما در ایران فوتبالیست های با استعدادی داریم ولی آنها فوتبالیست نشده اند!! یا کارگر هستند یا نانوا و یا در شغل های دیگر!
هیچ کدام از ما هرگز یک استعداد یاب در سطح مدارس کشور ندیدیم! در زنگ ورزش فقط یه توپ انداختند جلوی ما گفتند برید بازی کنید!
آیا کشورهایی مانند کلمبیا و اکوادور و یا کشورهای آفریقایی، اصلا اینا نه! کشور های اروپایی مانند آلمان،انگلستان،فرانسه و هلند از بودجه عمومی مردم کشورشون پول صرف توسعه فوتبال می کنند!! خیر در آنجا فقط بخش خصوصی پول خود را در تجارت فوتبال سرمایه گذاری میکند! به بازکن پول مفت نمیدن!
وقتی اینجا بازیکن چه خوب بازی کنه و چه بد بازی کنه و چه اصلا بازی نکنه میلیاردی قرار داد می بنده و پول میگیره شما انتظار داری پیشرفت کنه؟
هزینه ی فوتبال فقط بخشی از پول هایی است که بدون داشتن هیچ سود و منفعتی برای جامعه خرج میشود، صدا و سیما نیز سالانه بودجه های میلیاردی زیادی را تباه میکند، آن هم در جهت تولید برنامه ها مزخرف!
تقریبا هر دو شانه به شانه هم پیش میروند(صدا وسیما و فوتبال)! هر وقت تیم ملی ایران می بازه، چند تا کارشناس میارن و این باخت را توجیه میکنند!! که چیزی از ارزش های بچه های ما کم نشد!
اصلا بدتر از این یک ورزش تفریحی ساده را تبدیل به یک رزم نامه حماسی میکنند! و به مردم القا میکنند که وقتی تیم ملی ایران در مقابل یک کشور خوب بازی می کند یعنی ما مردم ایران سربلند هستیم! وقتی ببرند حس شادی به مردم القا میکنند و مردم مشکلات و معضلات خود را فراموش میکنند! وقتی هم که ببازند بدتر مردم دپرس می شوند و دیگه حوصله خودشان را هم ندارند، چه برسه به مشکلاتشان!
ای کاش مردم کم تر احساسی تصمیم بگیرند و بیشتر منطقی باشند! اگر رفتن ورزشگاه از روی احساس و تعصب، تیم و یا کسی را تشویق نکنند، بلکه فرد و یا تیم شایسته را تشویق کنند! به جای قصه خوردن از شادی لذت ببرند! نمیگم از تیم و یا ورزشکار مورد علاقه اشون حمایت نکنندها! بلکه بعد از پایان بازی هر تیمی و یا ورزشکاری که برنده شد! برایش دست بزنند و هورا بکشند(البته اگر جوانمردانه برنده شد!)
چرا باید مردم قصه ی بازکن های ... گشاد فوتبال ایران را بخورند! مردم دپرس و ناراحت هستند در حالی که بازیکن و مربی اصلا به تخمشون هم نیست! تازه طلبکار هم هستند!
طولانی شد
ببخشید
هعی هعی هعی هعی ... به هر جهتش که آدم نگاه میکنه فقط آه میتونه بکشه!
بله متاسفانه